ଦାରୁବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ସ୍ନାନୋତ୍ସବର ଐତିହ୍ୟ

ଏହି ଯାତ୍ରାରେ ରତ୍ନସିଂହାସନାଧିଷ୍ଠିତ ଚତୁର୍ଦ୍ଧାମୂର୍ତ୍ତି ସ୍ନାନବେଦୀକୁ ବିଜେ କରିଥା’ନ୍ତି। ଅତୀତରେ ସ୍ନାନ ମଣ୍ଡପଟି କାଷ୍ଠରେ ନିର୍ମିତ ହୋଇ ଏକ ମଞ୍ଚ ସଦୃଶ ହୋଇଥିବାରୁ ସ୍ନାନଯାତ୍ରା ‘ମଞ୍ଚାସ୍ନାନ’ ନାମରେ କଥିତ ହେଉଥିଲା। ଜନଶ୍ରୁତି ଅନୁଯାୟୀ, ସ୍ନାନ ଉତ୍ସବରେ ବ୍ୟବହୃତ ଜଳ ଅତୀତରେ ଭାରତବର୍ଷର ସବୁ ତୀର୍ଥମାନଙ୍କରୁ ସଂଗୃହୀତ ହୋଇ ଏକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପାତ୍ରରେ ଚତୁର୍ଦ୍ଧାମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କୁ ସ୍ନାନ କରାଯାଉଥିଲା। କାଳକ୍ରମେ ପ୍ରତିବର୍ଷ ସବୁ ତୀର୍ଥମାନଙ୍କରୁ ଜଳ ଆଣିବା ସମ୍ଭବପର ହୋଇ ପାରି ନ ଥିବାରୁ ସେ ଜଳକୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପାତ୍ରରେ ରଖି ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ବାହାର ବେଢ଼ାସ୍ଥ ଶୀତଳା ଦେବୀଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଥିବା ସୁନା କୂପରେ ବୁଡ଼ାଇ ରଖାଯାଇଥିଲା। ପ୍ରତିବର୍ଷ ସ୍ନାନ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାରେ ଏହି କୂପର ଜଳକୁ ଉତ୍ତୋଳନ କରାଯାଇ କୁମ୍ଭମାନଙ୍କରେ ରଖାଯାଇ ତହିଁରେ ଚୁଆ, ଚନ୍ଦନ, କର୍ପୂର ଆଦି ପକାଯାଇ ଅଧିବାସ କରାଯାଇଥାଏ। ସେହି ବ୍ରହ୍ମରୂପୀପ୍ରତିମା ମୂର୍ତ୍ତିଧାରୀ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ଦେବଙ୍କୁ ସ୍ନାନମଞ୍ଚରେ ସ୍ଥାପନ ପୂର୍ବକ ସେମାନଙ୍କର ମୁଖମଣ୍ଡଳ ବ୍ୟତୀତ ସର୍ବାଙ୍ଗ ଆଚ୍ଛାଦନ କରି ନୈବେଦ୍ୟ ଭିନ୍ନ ପୂର୍ବୋକ୍ତ ଅପର ସମସ୍ତ ଉପଚାର ଦ୍ବାରା ପୂଜାନ୍ତେ ଶାନ୍ତି ପାଠ କରି ‘ସମୁଦ୍ର େଜ୍ୟଷ୍ଠା’ ଇତ୍ୟାଦି ମନ୍ତ୍ରପାଠ ପୂର୍ବକ ଅଧିବାସିତ କଳସ ସମୂହ ନେଇ ଅଭିଷିକ୍ତ କରାଯାଏ।

ସ୍କନ୍ଦପୁରାଣ ବର୍ଣ୍ଣନାନୁଯାୟୀ, ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାରେ ସର୍ବତୀର୍ଥମୟ କୂପରୁ ଉତ୍ତୋଳିତ ସୁଗନ୍ଧିତ ଜଳ ଦ୍ବାରା ଭଗବାନଙ୍କୁ ସ୍ନାନ କରାଇବା ସମୟରେ ଦର୍ଶନ କରେ, ତାହାର ଶରୀରରେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ପାପ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହେ ନାହିଁ। ବସ୍ତୁତଃ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାରେ ଭକ୍ତିଭାବ ନେଇ ଯଦି ଭଗବାନ ଶ୍ରୀପତିଙ୍କର ସ୍ନାନଯାତ୍ରା ଅବଲୋକନ କରାହୁଏ, ତାହାହେଲେ ସକଳ ସନ୍ତୋଷ ଓ ଅଶେଷ ପାପ ପ୍ରଶମିତ ହୋଇଥାଏ। ପଦ୍ମପୁରାଣ ମତରେ ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କର ମହାସ୍ନାନକୁ ଭକ୍ତିଭାବରେ ଦର୍ଶନ କରନ୍ତି ସେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ପରମପଦକୁ ଲାଭ କରିଥା’ନ୍ତି। ସେହିପରି ‘ନୀଳାଦ୍ରିମହୋଦୟ’ ଗ୍ରନ୍ଥର ଉଲ୍ଲେଖ ପ୍ରକାରେ ଜଗତ୍‌ପତି ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ପବିତ୍ର ସ୍ନାନୋତ୍ସବରେ ତ୍ରିଲୋକରେ ଯେଉଁମାନେ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭକ୍ତି ସହକାରେ ଦର୍ଶନ କରନ୍ତି, ସେମାନେ ଭବସାଗରରୁ ଶୀଘ୍ର ମୁକ୍ତି ପାଆନ୍ତି। ଏପରିକି ସ୍ବର୍ଗରୁ ଦେବତାମାନେ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କର ଏହି ଦିବ୍ୟସ୍ନାନକୁ ଦର୍ଶନ କରି ଅତ୍ୟନ୍ତ ସନ୍ତୋଷ ଲାଭ କରିଥା’ନ୍ତି। ଉଲ୍ଲେଖଯୋଗ୍ୟ ଯେ, ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ଏହି ପବିତ୍ର ସ୍ନାନୋତ୍ସବରେ ମଣ୍ଡପ ସାଜସଜ୍ଜାଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପହଣ୍ଡି ବିଜେ, ଜଳଗଡ଼ୁ ବିଜେ, ଛେରାପହଁରା, ଗଜାନନ ବେଶ, ଭୋଗ ନୈବେଦ୍ୟ ଇତ୍ୟାଦି ନୀତିରେ ପାଞ୍ଚ ଶହରୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବ ସେବକଙ୍କର ସଂପୃକ୍ତି ରହିଥÒବା ବେଳେ ତିନି ଶହରୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବ ସୂପକାରମାନେ ଦୀର୍ଘ ସମୟ ଧରି ସମସ୍ତ ଭୋଗ ଦ୍ରବ୍ୟାଦିକୁ ରୋଷଘରୁ ସ୍ନାନ ମଣ୍ଡପକୁ ବୁହାଯିବାର ଦୃଶ୍ୟ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ।